Olivier Ker Ourio (1964) is een jazzmuzikant van Bretonse afkomst, hij speelt chromatische mondharmonica. Sinds 1992 woont hij in Parijs, hij maakte diverse albums met Franse jazzsterren zoals met Sylvain Luc ( “French Songs”), met Didier Lockwood (“Overseas”), met Pierre de Brethmann (“A Ride with the wind”), maar ook met Amerikaanse jazzmuzikanten zoals Ralph Tower (“Siroko”) en David Kikosky (“Central Park Nord”). Op zijn naam staan inmiddels al een tiental cd’s en hij speelde heel veel gastrollen op de cd’s van andere jazzmusici. Hij is geboren op het eiland Réunion, een van oorsprong Franse kolonie gelegen ten oosten van Madagascar. “Toots Thielemans gave birth to musical sons like Olivier Ker Ourio” schreef Michel Contat in zijn artikel voor Télérama Magazine in 2016. En dat klopt wel want Toots was altijd een idool van Olivier. In 2015 won zijn album L’Orkès Péï de prijs van beste jazzalbum van het jaar van het Franse tijdschrift Jazz Magazine, het album was gewijd aan de muziek van zijn eiland Réunion.

Op “Singular Insularity” heeft Olivier zich omringd met jazzmuzikanten die staan voor de roots en tradities van de eilanden waar ze vandaan komen. Het zijn Grégory Privat uit Martinique op piano en Fender Rhodes, Gino Chantoiseau van het eiland Mauritius op bas, Arnoud Dolmen uit Guadeloupe op drums, Inor Sotolongo uit Cuba op percussie. Op 4 nummers is Christophe Zoogonès te horen op fluit en op 3 nummers is Bastien Picot vocaal aanwezig, beide laatste zijn afkomstig uit Réunion.

De sfeer op dit album beweegt zich naar allerlei kanten, zo is het openingsnummer “Kossassa” Zuid-Amerikaans getint met een snel ritme en veel percussie. Terwijl het nummer “Soufflèr” de sfeer ademt van het Franse chanson, “La Beaumarchais” heeft dan weer een heerlijk dansritme dat doet denken aan de cha-cha-cha. Olivier is een ware meester op zijn instrument, zijn loopjes en trillers zijn technisch verbluffend, hetgeen goed tot uiting komt in het nummer “Payanke” met zijn snelle ritme. In het lyrische “Zenfants la creuse” laat hij zich weer van een andere kant horen, meer in de richting van zijn held Toots, maar hij heeft een wat rauwer spel met rafelkantjes die mij wel bevallen, want Toots vind ik af- en –toe wat gladjes.

Het is blijkbaar de tijd van de mondharmonica en dan vooral de chromatische, na Steven de Bruyn, Hermine van Deurloo en dan nu Olivier Ker Ourio die natuurlijk al veel langer bezig is, maar Franse jazz haalt bijna nooit enige publiciteit in Nederland, laat staan dat het te vinden is bij de inmiddels schaarse cd/lp winkeliers. In dit geval is dat wederom een misser van jewelste, deze cd maakte mij zeer benieuwd naar zijn eerdere werk, een aanrader!

Jan van Leersum